Wandeltip 5: Onthaasten in de Overasseltse en Hatertse vennen!

Schoenen aan, deur uit én gaan! Sinds de lockdown modus is heel Nijmegen wandelfan. Weet je inmiddels niet meer waar je naartóé moet wandelen? Eindredacteur Esther geniet van de eerste lentekriebels op één van de mooiste plekken in omgeving Nijmegen: de Overasseltse en Hatertse vennen!

De Vennenroute – Overasseltse en Hatertse Vennen | Level: gemiddelde natuurwandeling met verschillende landschappen. Rolstoeltoegankelijk: gedeeltelijk. Losloopgebied voor honden: gedeeltelijk. Afstand: 6,5 km | Route op de kaart.

Ten zuidwesten van onze stad ligt dit prach-ti-ge natuurgebied. Als je het nog niet kent: you’re missing out! Het gebied is het decor voor ruim 20 vennen die zich hebben gevormd door de rivierklei achtergelaten door de Waal en de Maas (zo vertelt Staatsbosbeheer mij). Met zon, sneeuw, lang of kort: vertoeven in dit prachtige natuurgebied is altijd mijn oplaadmoment.

Startpunt: not so fancy

Ik sta vanaf mijn huis in West binnen 15 minuten met de auto of 35 min met de fiets op parkeerplaats Diervoort/Overasselt. Vanaf hier loop ik direct het bos in en volg ik de gele route: de Vennenroute van 6,5 km. Er is ook een rode route van 3,5 km: het Natuurbeleefpad.
Al na een meter of 100 door het bos spot ik links de eerste vennen: de weerspiegeling en de natuur eromheen maken dat ik meteen een paar shotjes endorfine aanmaak: natuur! Op deze zonnige woensdagmiddag is het relatief rustig, op weekenddagen ben je hier echter zéker niet de enige.

De route zelf is super easy: volg de gele paaltjes. Dat ik tussendoor niet op mijn telefoon hoef te turen, maakt dat ik om me heen kan kijken. Als dit niet mindful is! Het bospad verandert in een zanderig duinpad, waar vele honden (en hun baasjes) zich uitleven. Na een stukje dennenbos passeer ik een groot scoutingkampeerterrein (ook het thuis van pop-up Camping De Wereld).

Lapjesboom

Na ongeveer 30 minuten kom ik uit bij een bijzondere stop op deze route: de ‘koortsboom’, in de volksmond ook wel de lapjesboom. Dit is een grote oude eik naast de ruïne van de St. Walrickkapel. De legende gaat dat het ophangen van een lapje stof in deze boom een zieke dierbare zal genezen. En dat hebben veel mensen in deze pandemie zo te zien gedaan. De laagste takken van de grote eik hangen nu echter te hoog om lapjes in te kunnen hangen, dus een nabije jongere eik hangt nu vol gekleurde lapjes stof. Indrukwekkend!

Na een kleine kijkpauze bij de ruïne spot ik restaurant St. Walrick (waar je ook kunt parkeren als je vanuit hier de route wil lopen). Hier is een loketje waar je terecht kunt voor een koffie, fris, taart en broodjes. De dame die mij m’n koffie serveert vertelt me dat ze – vooral nu het restaurant gesloten is – erg geniet van de loket-bezoekjes van alle wandelaars.

Uitkijkpunt

Na een koffiepauze bij St. Walrick, steek ik de drukke weg over en vervolg ik mijn natuurroute, met links en rechts van het pad voor me adembenemende vennen. Waar er eind februari nog volop werd geschaatst, schittert het water nu in de felle lentezon. De Vennenroute is qua afstand precies goed en erg afwisselend: bos, duinen, vennen, weilanden, een stukje bewoonde wereld, lange vlakke stukken én heuveltjes met uitkijkpunten. Ik wijk daarom ook een paar meter van mijn route af om op het uitkijkpunt even te genieten van een 360 graden view over de vennen.

Op driekwart van de route bevind ik me weer in een stukje bewoonde wereld en passeer ik enkele huizen waarvan ik droom dat één ervan mijn vakantiehuis mocht zijn. Middenin de weilanden passeer ik een bord dat me vertelt over de zeldzame knoflookpad die hier woont (en een knoflookachtige geur afscheidt bij gevaar). Weer wat geleerd (helaas geen pad gezien)!

Eenmaal terug in het bos wordt het landschap zoals in het begin en voel ik dat ik richting het einde loop. Opeens loop ik op het pad waar ik vanaf het uitkijkpunt zicht op had. Mooi: op de hele route zie ik verschillende bankjes, voorzien van een gedenkplaatje voor iemand die er – althans dat denk ik – niet meer is. Een herinneringsbankje op iemands favoriete plek, zo beeld ik mij in. En dat die plek in dit gebied is, snap ik helemaal.

De vennen hebben allemaal een eigen naam, zoals Uivernest, Botersnijder en het Roelofsven (what’s in the name). Het laatste ven dat ik passeer is het Langeven. Vanuit hier steek ik de St.Walrickweg nogmaals over en loop ik terug richting de parkeerplaats. Ik ben opgeladen, heb mijn stappendoel behaald en heb genoten van deze diamant zo dichtbij huis.

Meer wandelinspiratie?

Redacteur Dana volgde de groene lijn door de stad, Redacteur Sanna tipte al een street art route en redacteur Florie maakte een bruggenrondje. Ook leuk: de walkabouts Nijmegen-West, Noord en Oost van redacteuren Esther, Nadine & Dana, de N70 route van Kiki of de Ooij-wandeling van Florie.

Tekst & Beeld: Esther Roelofsen